|
| 2017 Erik Reçeli Hikayesi |
|
2017 Erik Reçeli Hikayesi
2 ARALIK 2017BLOG0
Ödemiş ilçesi Kaymakçı köyünün erikleri
Sabah erken, üç kişi olarak yola koyulduk. Kaymakçı’ya geldiğimizde meydana yakın, PTT yanındaki kahveye oturduk. Birer kahve söyledik. Derken, Kaymakçı Tarımsal Kalkınma Kooperatifi Başkanı Raşit Tatlı geldi. Telefonda konuşmuş, sözleşmiştik. Biraz sohbet etikten sonra, Raşit bey önde motoruyla, biz arabayla arkada yakın mesafedeki bahçesine vardık. Sütçülük yaptığı için inekleri var. Şirin buzağıları da. İki padok arasına masa ve sandalyeleri koyduk. Konuşmaya başladık.
Kaymakçı, uzun zamandan beri erik yetiştiriyormuş. En meşhur mahsulü ise bamya imiş. Eskiden, konserve fabrikaları günlük tonlarca bamya alırmış. O tonajlar hatıra olmuş artık. İnsan gücüne dayalı tarımda işçi bulmak da zorlaşmış. Yevmiyeler yetmez olmuş. Çiftçinin masrafı zaman içinde artmış. Pazar fiyatı ile tarla fiyatı arasındaki büyük fark, üreticinin aleyhine olunca, çiftçiler ne yapsın?
Raşit bey bize, çiftçinin önemini anlattı. Dedi ki “Ben çiftçiyim. Çiftçi üretirse, köylü üretirse, şehirdeki insanlar yiyecek. Ama biz üretmezsek, biz bu potansiyeli kadeveye dönüştüremezsek, Türkiye kaybeder. Türkiye’nin hangi vilayetine giderseniz gidin, üretim köylüden başlamadıktan sonra, biz her zaman dışarıya bağımlı oluruz.”
Biz Torlak Çiftliği ailesi olarak, üretimin, emeğin gücüne hep inandık ve değer verdik. Yaptığımız ürünler, geleneksel yöntem ve el emeği. Kendi mahsulümüz zeytin hariç, az sayıda yaptığımız bu yiyecekler için mahsul gerektiğinde, üreticinin kendisine ulaşmayı seviyoruz. Dalından, görerek ve tazecik almak, sizce de çok önemli değil mi?
Üretim Günlüğü
Güneş reçeli dediğimiz yaz sezonu reçellerimizi “güneşte pişiriyoruz”. Çalışkan, güler yüzlü, temiz bir ekip olarak…
15 Temmuz: Köye vardığımızda Kaymakçı Tarımsal Kalkınma Kooperatif Başkanı Raşit Tatlı ile sözleştiğimiz gibi buluştuk. Bizi bahçesine götürdü. Sohbet edip, çay içtikten sonra bahçeye girdik. Bizim için kasaları hazırlamış. Küçük kızı ve kendisi dahil hepimiz erik toplamaya başladık. Dalından, mis gibi, tazecik.
Yaklaşık yarım saat içinde kasalar doldu, aracımıza yükledik. Çiftliğe geldiğimizde öğleden sonra olmuştu. Üretim tezgahımız hazırdı. Kesme tahtaları, bıçaklar, çelik tepsiler (ki paslanmazları çok sevdiğimiz için pek çok malzememiz böyle), süzgüler, tartı ve bizim keyifli çekirdek ekibimiz.
Erikleri yıkadık. Çekirdekleri çıkardık. Ufak küpler halinde doğradık. 10 kg’luk partiler halinde şekere yatırdık. Sulanınca, bir taşım kaynattık. Köpük aldık. Limonla kestirdik. Ve çelik tepsilere alıp, üzerine özel diktirdiğimiz boneleri geçirdik. Bu sıralamayı defalarca uyguladık. Gece yarısına doğru işimiz bitmişti. Tüm erikler reçel olma yolunda tepsilerde ertesi gün güneşle buluşmaya hazırdı.
Reçel çok hassas bir ürün. Nurdan ablamız, sürecin sahibi. Biz sadece O’na yardım ediyor ve dediklerini yapıyoruz. Arada annemize sormuyor değiliz. Tecrübelinin de tecrübelisi var neticede.
16 Temmuz: Bir gece öncesinin yıkanmış, temizlenmiş tencere, süzgü, kevgir gibi malzemeleri depoya aldık, yerlerine koyduk. Reçel, güneşle buluştu.
17 Temmuz: Sabah ve akşam olmak üzere nazikçe karıştırdık. Erikler, öyle güzel görünüyor ki. Sarıdan bordoya değişen renkleriyle akide şekeri gibi.
19 Temmuz: Erik reçeli güneşte pişmeye devam ediyor. Sabah akşam nazik karıştırma işleri de. Reçel kıvam alırken kavanoz ve kapakları yıkadık. Çok hassas olan reçel için, kullandığımız malzemelerde buhar zerresi bile olmamalı. Siz de kavanozdan alırken lütfen kuru kaşık kullanın olur mu?
21 Temmuz: Reçel, güneşte pişti, tadını kıvamını buldu. Biz de kavanozlara aldık. Şimdi etiketlerini bekliyoruz. Tepsileri, tüm malzemeleri yıkadık, temizledik. Bir sonraki üretime kadar depomuzda dinlenecekler.
|
|
